Mae Hong Son

Mae Hong Song loop (20-11 t/m 24-11)

Vorige week wilden we met de motor de Mae Hong Songloop gaan rijden. Dat is een route door de bergen ten westen van Chiangmai richting Birmese grens. Maar eerst moesten we een zwaardere motor hebben met koffers voor wat schoon goed enzo. Je kunt wel alles in een rugzak doen maar dat zit niet fijn. Dit soort motors kun je niet zo gemakkelijk huren of ze zijn verschrikkelijk duur. Robert had een week van te voren een adresje gevonden en wilde het gaan bevestigen. Dat ging dus niet door; ze hadden er toch geen een. Enfin wij weer naar een ander en die hadden twee geschikte, weliswaar met 1 koffer achterop, maar dan nam ik een klein rugzakje mee en dan moest het gaan. Robert vertrouwde het toch niet helemaal en ging elke dag langs om te vragen of het wel goed zou komen. Wij hadden namelijk inmiddels hotelletjes geboekt en betaald, dus was het wel van belang dat het door ging. We hadden ook zin in een korte “vakantie”. Toen bleek dat alles was verhuurd en de motor, die beschikbaar was een elektrisch probleem had dat pas op de dag van vertrek kon worden verholpen. Maar niks veranderlijker dan de Thai (of de wijze van Thais zaken doen) Maandagmiddag hadden ze en ander motor en dus konden we dinsdagochtend vertrekken.

De afstanden waren steeds zo’n 150 km per dag met onnoemelijk veel haarspeldbochten. Harder dan 70 km per uur reden we niet omdat het dan teveel waait en dat is niet prettig met onze super de luxe helmen (zie foto)
Robert had een tijdje geleden via internet twee microfoontjes met oortjes en een klein doosje gekocht zodat we goed met elkaar konden communiceren zonder te schreeuwen. (Je moest er wel aan denken bij het afstappen een van de draadjes los te koppelen, anders bleef je aan elkaar vast zitten. Ik heb het maar 1x vergeten!)

Meestal stopten we zo na 1,5 uur rijden omdat je anders zo stijf werd= houten kont. De eerste dag hadden we 2x een regenbui en die zijn hier zeer heftig. Meestal duren ze kort. Dus na een poosje schuilen gingen we weer verder. De weg was vaak prachtig met weinig verkeer; het leek alsof je door de Alpen reed maar dan met palm- en bananenbomen. Het rook ook erg kruidig. Uiteraard een weelderige vegetatie zoals je in een tropisch regenwoud aantreft. Tot 2x toe zagen we een 2meter lange slang op het wegdek, maar snel door gereden. Gek genoeg geen apen, wel veel verschillende vogels n de meest prachtige vlinders.
Op een gegeven moment ging het weer regenen en hard, dus weer even schuilen. Het hield echter niet op en wij moesten door, want we wilden niet in het donker rijden (18.00 uur), Ondanks poncho’s en zo werd het toch wel een natte bende. Het hotel in Mae Sariang viel tegen en de kamer was niet echt schoon. We hadden wel een geweldig terras met uitzicht op de rijstvelden. Er hing een hangmat in de vorm van een groot biezen mandje (zie foto, is niet helemaal gelukt, maar dan krijg je een idee)
Het dorpje stelde niet zoveel voor, dus blij dat we de volgende dag verder gingen. Alle kleren bleven ook nat.

De volgende dag klaarde het op en hadden we een prachtige rit. Ook al zijn er op dit traject niet veel dorpjes er is wel om de 20 km een toilet (meestal redelijk schoon) en je kunt ook altijd wel ergens eten of koffiedrinken. Af en toe is de menukaart alleen in het Thai, maar dat kunnen wij lezen. Wat het dan precies is weten we niet altijd maar het is meestal wel herkenbaar en lekker en soms buitengewoon scherp. (ze maken het voor ons wel iets minder scherp maar toch nog te heet)
Nog even 50 km omgereden naar de zonnebloemenvallei. (zie foto’s)Dat was eigenlijk de belangrijkste reden van deze tocht voor ons. Deze bloeien elk jaar de laatste twee weken van november in het wild. Het zijn niet van de echte zonnebloemen, zoals je die wel in velden ziet in Frankrijk. Dit is meer een Rudbeckia/Echinaceae-achtige; ze noemen het Mexicaanse zonnebloemen. Ook buiten die vallei zie je van die struiken, dus in ieder hotel of koffietentje hebben ze vaasjes met die gele bloemen.
Halverwege de middag kwamen we op ons volgende adres, een fantastisch resort, Fernresort genaamd. Dit was weer zo’n hotel met dat verfijnde Thaise design. We hadden een eigen bungalow, met een terras aan een beekje en een terras dat uitzag op de rijstvelden. Het had een bladeren dak en binnen zo’n mooie donkere parketvloer. (zie foto’s)Op een verhoging was het rijstterras, waar je om 17.00 uur de zon kon zien ondergaan over de rijstvelden onder het genot van een cocktail. Midden in de tropische tuin, met natuurlijk veel orchideeën en andere prachtige bloemen lag nog een zwembad. Met een badjasje van het huis wandelde je er zo naar toe. De tegels in de tuin waren voorzien van afdrukken van varens, leuk detail. Het ontbijt was lekker en relaxed zo’n tuin met allerlei kabbelende waterpartijen. Op de balie van de receptie stond een foto van Angelina Jolie en Brad Pitt, die hier 3 jaar geleden hebben gelogeerd (zonder bodyguards!) En dan te bedenken dat zo’n bungalow ongeveer 1500 (40 euro) per nacht kost.

Donderdag verder gereden naar Pai. Onderweg in de middel of knowhere een design koffietentje met een bijzondere toilet. (zie foto) Pai is het dorpje met het minste aantal inwoners en het meeste te doen. Hier hadden we een heel moderne bungalow (zie foto’s) aan de rivier de Pai met ook hier weer geweldige service. Gelukkig konden we hier de was laten doen, want dat was wel nodig. Men had voorspeld dat het in de bergen erg koud zou zijn maar dat viel mee. ‘s Ochtends zat je aan de rivier te ontbijten met een heerlijke vruchtensalade met yoghurt en noten en natuurlijk altijd buiten, dat is zo prettig. Overigens is in Pai alles 2 x zo duur, omdat er veel toeristen komen. Ook veel Thai sinds er een vechtfilm daar is opgenomen. De sfeer is ook hier weer erg relaxed. We bleven hier 2 nachten en zijn nog naar een paar watervallen geweest. Toch kun je niet altijd leuke dingen vinden, doordat het niet goed of maar half is aangegeven.

Zaterdag terug gereden naar Chiangmai; in het totaal hebben we ruim 700 km gereden. Op de terugweg nog even afgestoken naar die mensen, die we bij de immigrationoffice hadden ontmoet en hun huis gezien. Geweldig!!! Ruim, hoog, licht, huizen staan hier vaak op palen, zodat je altijd een balkon hebt i.p.v. een terras. Zij hadden er drie, zodat je altijd kon kiezen of je wel of niet in de zon wilde zitten.Bij de huizen zit dus een hotel met 2 zwembaden, yogaruimte (ook weer met zo’n prachtige houten vloer en overdekt maar open) en restaurant en zo. Dit alles ligt zo’n 7 km van Mae Rim, waar een hoop winkels zijn, dus je hoeft niet voor alles naar het 30 km verderop gelegen Chiangmai. Voor de lunch kregen we daar zelf gebakken stokbrood met zelf gemaakte paté en bijzondere ham. Dit hadden ze gekocht bij een Engelsman, die daar in de buurt woont en zelf zijn brood bak en zwijnen slacht.Lekker allemaal. We kregen ook vers papayasap. Ze hebben voor het balkon een boom en daar pluk je er dus eentje van als je vers sap wil maken!

Terug in Chiangmai is iedereen bezig met de voorbereidingen van Loi Krathong. Dit is het feest van de volle maan, maar alleen in november wordt er veel aandacht aanbesteed. Ze maken allerlei levensgrote beelden van dieren van zijdepapier,die van binnen uit worden verlicht en dat staat heel feestelijk. Hierbij al vast een voorbeeldje (zie foto’s)